یکی از این صنایع دستی ایران، نوعی کفش دستباف با نام گیوه (Giveh) است. این کفش از دو قسمت رویه و زیره تشکیل شده است که رویه از نخ، پشم یا ابریشم و زیره معمولاً از لاستیک یا چرم ساخته می‌شود. همچنین زیره این کفش به دلیل کار بدنی سخت‌تر توسط مردان تولید می‌شود و
اگر یک تصویر هزار کلمه ارزش داشته باشد، در مورد تصاویر گرفته شده از مجلات مُد قدیمی ایرانی این موضوع کاملاً صادق است. تصاویر نشان می‌دهند که قبل از انقلاب فرهنگی، زنان ایرانی به اندازه هر بانوی ساکن غرب، مطابق بر مُد روز لباس می‌پوشیده و از آزادی قابل توجهی در انتخاب لباس و آرایش
کفش می‌تواند استایل شما را بسازد و یا به کلی آن را خراب کند! بنابراین انتخاب یک جفت کفش مناسب می‌تواند بسیاری ضروری باشد. خوشبختانه، هر وقت کمد لماس خود را می‌بینید، انتخاب کفش مناسب برای‌تان بسیار آسان خواهد بود. به ویژه کفش دربی (Derby Shoes) محبوب‌ترین و پراستفاده‌ترین نوع کفش مردانه است. به همین
کالج یا لوفر (Loafer) نوعی کفش است که به راحتی پوشیده و در آورده می‌شود، زیرا هیچ‌گونه بَندی ندارد! این مدل کفش از دیرباز در فرهنگ‌های مختلف مورد استفاده قرار میگرفت و به عنوان پاپوش مخصوص فضای داخل کاربرد داشت. اما امروزه این مدل به کفشی مخصوص فضای بیرون تبدیل شده است. از نظر تغییر
از فروشگاه‌های بزرگ نیویورک گرفته تا خیابان‌های تهران، کفش لژدار (Wedge Footwear) در همه جا دیده می‌شود. بعضی از کفش‌های لژدار طراحی ساده دارند و برخی دیگر فوق‌العاده جذاب و مجلسی هستند، اما تقریباً همه آن‌ها یک زیره مثلثی شکل دارند که به جای اینکه پاشنه آن فقط زیر پاشنه پا بنشیند، از جلو تا
پوشاک در دوره پهلوی (Pahlavi dynasty) به‌ویژه در سال‌های اولیه این سلسله پادشاهی، به‌طورکلی شبیه به دوران قاجار بود که نشان‌دهنده سبک پوشش متفاوت مردان و زنان قبایل، روستاها و طبقات مختلف مردم شهرها بود. در اواخر قرن نوزدهم، تلاش‌هایی برای اصلاح لباس صورت گرفت که از مقامات دولتی شروع می‌شد. به‌ویژه پس از انقلاب
آشنایی با اماکن تاریخی یک کشور یک چیز است، اما شناخت صنایع دستی آن چیز دیگری است. انواع کفش سنتی ایرانی بخشی از صنایع دستی کشوری است که با تاریخِ طول و درازش همیشه در امر هنر و فرهنگ سرآمد بوده است. این کفش‌های سنتی که اغلب ساخت دست روستاییان مناطق مختلف ایران بوده از
پوشاک در دوره اشکانیان برای مردان و زنان تجلی حکمرانی دوباره پارسیان بر بخشی از آسیا بود، دوره‌ای که شلوار و لباس‌های آستین‌دار در سراسر خاور نزدیک به لباس مشترک تبدیل شده بود. این لباس‌ها، اجداد مستقیم لباس مدرن دوره‌های بعد شد، به طوری که از مرزهای سیاسی و قومی عبور می‌کردند و از شمال
از روی بسیاری از بناها و آثار به جای مانده می‌توان پی به نحوه لباس پوشیدن مردان و زنان دوره هخامنشیان (Clothing in the Achaemenid Period) برد. سبک پوشاک امپراتوری هخامنشی نماینده‌ای از آداب، فرهنگ، اعتقادات و هویت مردمان این دوره مهم از تاریخ ایران باستان بوده است. با اینکه اطلاعات جامع از این زمان
